De eerste weken in Namibië!

Na bijna 3 weken toch maar eens een update vanuit Namibië! We zijn hier inmiddels al bijna helemaal ingeburgerd en vermaken ons prima. 23 februari kwamen Joost, Babet, Madelon en ik na een lange dag vliegen ’s avonds laat eindelijk aan in Windhoek. Na wat gedoe met vertragingen, visums en taxi’s kwamen gelukkig toch veilig aan in Rivendell, het guesthouse waar we de eerste week zouden verblijven.

De eerste week hebben we voornamelijk vakantie gevierd. We hebben vooral veel aan het zwembad gelegen en af en toe wat boodschappen gehaald. Wel hebben we een wandeltour door Windhoek gemaakt en een aantal bezienswaardigheden bekeken. Verder zijn we wegwijs gemaakt door Dave, een Zuid Afrikaan die in Windhoek was voor een sollicitatie als piloot. Hij heeft ons van alles verteld over Namibië en een echte traditionele Afrikaanse ‘braai’ (barbecue) voor ons verzorgd, dit smaakte toch wel erg goed! Vrijdags zijn we uit eten geweest bij Joe’s beerhouse. Ik had besloten om maar eens echt Afrikaans vlees te eten, dus mijn diner bestond uit het volgende: springbok, krokodil, zebra, oryx en kudu. De krokodil smaakte helaas naar vis en was dus niet bepaald mijn favoriet, de rest smaakte wel erg lekker! Vervolgens zijn we met z’n alles uit geweest.

Zondag 1 maart verhuisden we van het guesthouse naar onze echte ‘huis’ voor de komende maanden, het huis van de familie Walters. We wonen hier met ons groepje van 4 en nog 10 andere studenten; 4 andere Nederlanders, 4 Noren en 2 Finnen. Ook wonen we met de 2 ‘huisbazen’ de oudste zoon van de Familie Walters en een vriend van hem; Kenton en Wayne. Ik deel m’n slaapkamer en badkamer met Madelon en Babet en we hebben een gedeelde keuken met Joost (en Jurriën) en de Finse studenten.

Maandagochtend heeft Kenton ons Katutura laten zien, de buitenwijk/sloppenwijk van Windhoek. Dit was soms erg schokkend om te zien! Overal wonen mensen in een huisje wat bestaat uit niet meer dan een paar golfplaten van nog geen 2 bij 2 meter, ze hebben geen water en elektriciteit. Je kunt je haast niet voorstellen dat mensen hier echt in wonen.
Overal staan kleine kraampjes langs de kant van de weg met allerlei dingen die mensen proberen te verkopen om zo toch wat geld te verdienen. Vervolgens reden we met Kenton naar een soort van marktje, waar voornamelijk vlees werd verkocht. Wat minder prettig was, was dat het vlees daar ook ter plekke klaar gemaakt werd; overal lagen koeienkoppen, poten en stukken huid waar alle vliegen omheen zwermden, geen fijn gezicht dus!
’s Middags kwam Louise langs, onze begeleider voor school vanuit Namibië, en Althea Walters. Met hen hebben we van alles voor onze stage besproken. De volgende dag gingen we naar het Katutura State hospital toe, voor een rondleiding in het ziekenhuis en om te bekijken op welke afdelingen we stage zouden gaan lopen. We verblijven 2 weken op iedere afdeling. Joost en ik beginnen op de kinderafdeling voor 0-2 jaar. Ook gaan we nog naar de kraamafdeling, de intensive care, interne geneeskunde, spoedeisende hulp en chirurgie.
Dinsdagavond heeft Wayne ons meegenomen met een tour door Windhoek by night, hij heeft ons een paar erg mooie uitzichtpunten laten zien! Zo zie je eigenlijk pas hoe groot Windhoek is.

Woensdags hadden we onze eerste echte stage dag, dit was erg indrukwekkend! Het is zo’n groot verschil vergeleken met Nederland! Het ziekenhuis is lijkt ontzettend oud, overal hangen dingen los en bladdert verf af, moeders liggen met hun kind op een klein matrasje, met z’n allen op elkaar gepropt. Op een andere kamer doen moeders een poging om te slapen naast het babybedje op een klein houten bankje. Wanneer verpleegkundigen willen dat er iets gebeurt, wordt er vaak geschreeuw naar alle moeders. Aan de andere kant van de afdeling zijn de isolatiekamers. In Nederland zou alles goed afgesloten zijn en worden bijvoorbeeld handschoenen en schorten gedragen. Hier in Namibië staan bij de ‘isolatiekamers’ gewoon alle deuren open, liggen meerdere patiëntjes op 1 kamer en wordt er geen enkele isolatiemaatregel in acht genomen.
Het dossier van een patiënt bestaat uit een rommelige map vol papieren waar geen logische volgorde in te vinden is en waar je af en toe een diagnose kunt ontcijferen in het onduidelijke handschrift waarmee vaak wordt geschreven. In deze mappen staan ook de rapportages van de verpleegkundigen (via de SOAP methode). Vrijwel alle rapportages zijn hetzelfde; S: mother say schild is doing better. O: child is doing better. A: no other complaints. P: continue nursing care.
Overall open insecten rond, voornamelijk kakkerlakken. Wanneer je een bedje verschoont hoef je niet raar op te kijken dat er ineens nog een kakkerlak uitspringt.

Verpleegkundigen hoeven hier verder eigenlijk weinig te doen, aangezien de moeders bij de kinderen blijven en zij bijna alles voor het kind doen. Wel zijn er op de afdeling 5 kindjes die verlaten zijn door hun ouders of geen ouders meer hebben. Vaak zijn ze al maanden in het ziekenhuis en wachten ze op een plek in een weeshuis of op adoptie. Ontzettend sneu om te zien, het is niet voor te stellen dat je je eigen kind in de steek laat. En het zijn nog wel zulke schattige kindjes! Aangezien Joost en ik verder weinig te doen hadden op de afdeling, hebben we voornamelijk veel met deze kindjes gespeeld, zodat zij ook nog eens wat aandacht krijgen.
Verder zijn er nog meer schokkende dingen die je tegenkomt, maar het is eigenlijk teveel om allemaal op te noemen.
Donderdagavond zijn we naar de karaokebar geweest, we hebben hier onder andere een Afrikaans nummer gezongen. Wat voor ons niet zo moeilijk aangezien het Afrikaans zoveel lijkt op het Nederlands, wel vonden alle Afrikanen erg leuk dat het werd gezongen!
Zaterdagmiddag zou Wayne ons naar een rugbywedstrijd tussen Namibië en Zuid-Afrika brengen. Eenmaal bij het stadion aangekomen, was er niemand aanwezig en zag het er erg verlaten uit.. Achteraf bleek dat de wedstrijd de avond ervoor al was gespeeld... Dat kan alleen in Afrika natuurlijk! Gelukkig hebben we daarna nog wel een stukje van een andere (club)rugbywedstrijd gezien.

Zondag zijn we met bijna alle studenten van ons huis naar de kerk geweest. We waren vrijwel de enige blanken en we werden dus wel even aangekeken toen we binnen kwamen (al was dit misschien vooral doordat we eigenlijk anderhalf uur te laat binnen kwamen omdat Wayne niet precies wist hoe laat de dienst begon…). het gebouw zat vrij vol, en er kwam toch een geluid uit toen ze begonnen met zingen! Ze hebben hier geen instrument voor nodig, ze zingen zo al mooi en hard genoeg! Het was erg bijzonder om eens mee te maken.
’s Avonds hadden we een barbecue met alle studenten van ons huis, verzorgd door Wayne.

De rest van de week bestond vooral uit stage lopen, waarbij we opnieuw indrukwekkende dingen hebben gezien en ons weer verbaasd hebben over hoe bepaalde dingen hier gaan.
Vrijdag 13 maart zijn we dan eindelijk wel naar een rugbywedstrijd in het stadion geweest, Namibië moest spelen tegen een clubteam uit Zuid-Afrika, helaas verloor Namibië. Wel hadden we een erg mooi uitzicht in het stadion, aangezien het rond de zonsondergang was. Ook was het wel eens gaaf om te zien, aangezien het er op het rugbyveld wel ontzettend hard aan toe gaat!
Zaterdag de 14e hadden we een verjaardagsfeestje van een Noor uit het andere huis van de familie Walters, met opnieuw een barbecue natuurlijk.
Vandaag wordt ons groepje eindelijk compleet doordat Jurriën vandaag aankomt in Windhoek!
De komende twee weken gaan Jurriën, Joost en ik stagelopen op de kraamafdeling, ik ben benieuwd wat we hier allemaal gaan tegen komen.